DEPRESSIEF
Langzaam sluit het net van de duisternis om je heen
Je voelt je bang, onzeker en alleen
Het is elke dag het zelfde refrein
Je leven voelt als een droge woestijn
Diep is de put waar je langzaam verder inzakt
Het leven heeft je geknakt
Donker is het in je hoofd
En je voelt je van binnen verdoofd
Niets kan je nog echt raken
En eten kan je ook niet meer smaken
Depressief is de conclusie die de dokter maakt
Terwijl jij een diepe zucht slaakt
De dokter verwijst je maar naar een therapeut
Want je komt je bed bijna niet meer uit
Met angst en tegenzin
Stem je daar maar mee in
Je moet vertellen over je leven
En je langzaam emotioneel blootgeven
Dat kan en doe je niet zomaar
Dat is enorm zwaar
Je moet een vertrouwensband opbouwen
Die therapeut moet je gaan vertrouwen
Je deelt daar je diepste nood
Langzaam leg je je ziel bloot
Ben je met een twintigtal gesprekken niet klaar
Dan vindt de omgeving dat wel raar
Aan de buitenkant is niets aan je te zien
Je praat nog gewoon bovendien
De omgeving heeft zijn oordeel al weer klaar
En geeft ongezouten commentaar
Depressie een ziekte die nog veel onbegrip kent
Een onzichtbare patiënt
Gelukkig is er Eén die het wel ziet
Hij kent je moeite en verdriet
Ga met de storm van de depressie maar naar Hem toe
Voor Hem is niets een taboe!
Hij ziet hoe je vecht en strijd
Helen is Zijn specialiteit
Hij helpt je door deze strijd heen
Met Hem aan je zij ben je nooit alleen!
Reactie plaatsen
Reacties