DEPRESSIEF

Langzaam sluit het net van de duisternis om je heen

Je voelt je bang, onzeker en alleen

Het is elke dag het zelfde refrein

Je leven voelt als een droge woestijn

Diep is de put waar je langzaam verder inzakt

Het leven heeft je geknakt

Donker is het in je hoofd

En je voelt je van binnen verdoofd

Niets kan je nog echt raken

En eten kan je ook niet meer smaken

Depressief is de conclusie die de dokter maakt

Terwijl jij een diepe zucht slaakt

De dokter verwijst je maar naar een therapeut

Want je komt je bed bijna niet meer uit

Met angst en tegenzin

Stem je daar maar mee in

Je moet vertellen over je leven

En je langzaam emotioneel blootgeven

Dat kan en doe je niet zomaar

Dat is enorm zwaar

Je moet een vertrouwensband opbouwen

Die therapeut moet je gaan vertrouwen

Je deelt daar je diepste nood

Langzaam leg je je ziel bloot

Ben je met een twintigtal gesprekken niet klaar

Dan vindt de omgeving dat wel raar

Aan de buitenkant is niets aan je te zien

Je praat nog gewoon bovendien

De omgeving heeft zijn oordeel al weer klaar

En geeft ongezouten commentaar

Depressie een ziekte die nog veel onbegrip kent

Een onzichtbare patiënt

Gelukkig is er Eén die het wel ziet

Hij kent je moeite en verdriet

Ga met de storm van de depressie maar naar Hem toe

Voor Hem is niets een taboe!

Hij ziet hoe je vecht en strijd

Helen is Zijn specialiteit

Hij helpt je door deze strijd heen

Met Hem aan je zij ben je nooit alleen!