HECHTING 1
Er vindt een stille zoektocht plaats in mijn leven
Waar en wanneer mag ik ontvangen in plaats van te geven?
Mag ik eindelijk voelen, ik hoor er bij
Sta ik niet langer meer eenzaam en alleen, naast een rij
Het verlangen om ergens bij te mogen horen
Het voelt als of ik daar mee ben geboren
Eenzaamheid en er niet bij horen, dat ken ik al mijn hele leven
Het is van jongs af aan in mijn bestaan verweven
Al jong leerde ik om voor mezelf te zorgen
Was er geen plek waar ik voelde, hier ben ik veilig en geborgen
Niet op school en ook niet thuis
Eenzaamheid, pijn en verdriet het werd een stil kruis
Ben ik ooit echt gezien en gekend?
Het voelt zo onbekend
Mijn ouders konden mij dat niet geven
Ze hebben het denk ik, zelf ook niet gekregen in hun leven
Mensen hebben toch zo makkelijk praten
Je weet toch dat God je kent en niet in de steek zal laten
Ja, ik weet dat God mij kent en ziet
Maar waarom voel ik dat dan niet?
In mijn hoofd weet ik wel dat het zo is
Maar mijn hart is zo bang, dat ik me toch weer vergis
Mijn hoofd en mijn hart het voelt toch zo verschillend
En dat maakt mijn doen en laten onzeker en trillend
Het lijkt wel een andere taal die ze spreken
De draden die ze van binnen met elkaar moeten verbinden die ontbreken
Een kluwen van draden, gevoelens en gedachten zitten door elkaar heen
Ik worstel er al jaren mee, steeds maar weer alleen
Wel willen, maar niet goed durven te vertrouwen
Dat ik op God, echt wel kan bouwen
Is mijn geloof wel goed en groot genoeg?
Doe ik wel precies wat Hij van mij vroeg?
Hoef ik me aan Hem niet te bewijzen?
Zal hij me als ik faal niet afwijzen?
In Godshuis, de kerk voel ik niet die verbondenheid
Ook daar ervaar ik weer die diepe, diepe eenzaamheid
Hier heb ik ook het gevoel, ik hoor er niet echt bij
Wat is er toch mis met mij?
Ik heb het al zo vaak geprobeerd
Wat doe ik toch steeds verkeerd?
Ik doe alsof het me niets kan schelen
Maar oh wat wil ik er graag bij horen en meedelen
Door mijn broeders en zusters in het geloof gezien en gekend zijn
Merken er is ook, oog en oor voor mijn pijn
Voelen er is hier ook plekje voor mij
Ik hoor er ook een beetje bij
Te vaak ben ik al door mensen teleurgesteld
Daardoor raakte mijn gevoelens bekneld
Onbewust zakte ik in een donker put
En voelde ik me hier vreemd genoeg, veilig en beschut
Hier konden anderen, me dacht ik niet raken
En hoefde ik de pijn en teleurstelling niet weer mee te maken
Naar buiten toe liep ik met een masker van vrolijkheid
Waar iedereen door werd afgeleid
Pijn en eenzaamheid die ik dan voelde werd vreemd genoeg toch in de put gedaan
Want met de vrolijkheid bleef ik verder gaan
Zo ben ik jaren staande gebleven
Zo kon ik al die jaren overleven
Hoe ik er mee om moest gaan wist ik niet
Ik voelde zoveel pijn, eenzaamheid en verdriet
Niemand had in de gaten
Hoe eenzaam ik me voelde en verlaten
Hoe donker het soms was in mijn leven
Hoe dicht ik zat bij opgeven
Hoe intens en wanhopig ik verlangde naar geborgenheid
En een stukje warmte en gezelligheid
Voor anderen was ik één en al zorgzaamheid
Terwijl ik zelf intens verlangde naar een stukje geborgenheid
Verlangen naar een arm om me heen
Even voelen ik sta niet alleen
Mijn diepste gevoelens heb ik jarenlang diep weggedrukt
Dat is me al die tijd goed gelukt!
Mijn masker heb ik nu voor een aantal mensen laten zakken
Nu maar hopen en bidden dat ze het op zullen pakken
Het voelt eng en deze openheid is wennen
Nu maar hopen dat ze willen proberen mij echt te leren kennen
Ik wil deze mensen zo graag vertrouwen
Maar mijn gevoel is verstrikt geraakt als een kluwen touwen
Angst, onzekerheid en verlangen het zijn zulke grote woorden
Die in mijn leven een lied vormen van grote en diepe akkoorden
Maak jouw eigen website met JouwWeb