HECHTING 1 

Er vindt een stille zoektocht plaats in mijn leven

Waar en wanneer mag ik ontvangen in plaats van te geven?

Mag ik eindelijk voelen, ik hoor er bij

Sta ik niet langer meer eenzaam en alleen, naast een rij

Het verlangen om ergens bij te mogen horen

Het voelt als of ik daar mee ben geboren

Eenzaamheid en er niet bij horen, dat ken ik al mijn hele leven

Het is van jongs af aan in mijn bestaan verweven

Al jong leerde ik om voor mezelf te zorgen

Was er geen plek waar ik voelde, hier ben ik veilig en geborgen

Niet op school en ook niet thuis

Eenzaamheid, pijn en verdriet het werd een stil kruis

Ben ik ooit echt gezien en gekend?

Het voelt zo onbekend

Mijn ouders konden mij dat niet geven

Ze hebben het denk ik, zelf ook niet gekregen in hun leven

Mensen hebben toch zo makkelijk praten

Je weet toch dat God je kent en niet in de steek zal laten

Ja, ik weet dat God mij kent en ziet

Maar waarom voel ik dat dan niet?

In mijn hoofd weet ik wel dat het zo is

Maar mijn hart is zo bang, dat ik me toch weer vergis

Mijn hoofd en mijn hart het voelt toch zo verschillend

En dat maakt mijn doen en laten onzeker en trillend

Het lijkt wel een andere taal die ze spreken

De draden die ze van binnen met elkaar moeten verbinden die ontbreken

Een kluwen van draden, gevoelens en gedachten zitten door elkaar heen

Ik worstel er al jaren mee, steeds maar weer alleen

Wel willen, maar niet goed durven te vertrouwen

Dat ik op God, echt wel kan bouwen

Is mijn geloof wel goed en groot genoeg?

Doe ik wel precies wat Hij van mij vroeg?

Hoef ik me aan Hem niet te bewijzen?

Zal hij me als ik faal niet afwijzen?

In Godshuis, de kerk voel ik niet die verbondenheid

Ook daar ervaar ik weer die diepe, diepe eenzaamheid

Hier heb ik ook het gevoel, ik hoor er niet echt bij

Wat is er toch mis met mij?

Ik heb het al zo vaak geprobeerd

Wat doe ik toch steeds verkeerd?

Ik doe alsof het me niets kan schelen

Maar oh wat wil ik er graag bij horen en meedelen

Door mijn broeders en zusters in het geloof gezien en gekend zijn

Merken er is ook, oog en oor voor mijn pijn

Voelen er is hier ook plekje voor mij

Ik hoor er ook een beetje bij

Te vaak ben ik al door mensen teleurgesteld

Daardoor raakte mijn gevoelens bekneld

Onbewust zakte ik in een donker put

En voelde ik me hier vreemd genoeg, veilig en beschut

Hier konden anderen, me dacht ik niet raken

En hoefde ik de pijn en teleurstelling niet weer mee te maken

Naar buiten toe liep ik met een masker van vrolijkheid

Waar iedereen door werd afgeleid

Pijn en eenzaamheid die ik dan voelde werd vreemd genoeg toch in de put gedaan

Want met de vrolijkheid bleef ik verder gaan

Zo ben ik jaren staande gebleven

Zo kon ik al die jaren overleven

Hoe ik er mee om moest gaan wist ik niet

Ik voelde zoveel pijn, eenzaamheid en verdriet

Niemand had in de gaten

Hoe eenzaam ik me voelde en verlaten

Hoe donker het soms was in mijn leven

Hoe dicht ik zat bij opgeven

Hoe intens en wanhopig ik verlangde naar geborgenheid

En een stukje warmte en gezelligheid

Voor anderen was ik één en al zorgzaamheid

Terwijl ik zelf intens verlangde naar een stukje geborgenheid

Verlangen naar een arm om me heen

Even voelen ik sta niet alleen

Mijn diepste gevoelens heb ik jarenlang diep weggedrukt

Dat is me al die tijd goed gelukt!

Mijn masker heb ik nu voor een aantal mensen laten zakken

Nu maar hopen en bidden dat ze het op zullen pakken

Het voelt eng en deze openheid is wennen

Nu maar hopen dat ze willen proberen mij echt te leren kennen

Ik wil deze mensen zo graag vertrouwen

Maar mijn gevoel is verstrikt geraakt als een kluwen touwen

Angst, onzekerheid en verlangen het zijn zulke grote woorden

Die in mijn leven een lied vormen van grote en diepe akkoorden