OORDELEN

Een oordeel over een ander is zo makkelijk gegeven

Maar wat weten we eigenlijk over de ander en zijn leven?

We hebben onze mening over die ander zo snel klaar

En we geven die ook graag, en in het openbaar

Dat we de ander daar mee bezeren is iets waar we niet bij stil staan

We beseffen vaak niet eens wat we hebben gedaan

Sta voor dat je wat over een ander zegt even stil

Dat maakt vaak een wereld van verschil

Zo vaak moet ik me, zo voel ik dat, verantwoorden

Tegen de door andere zo makkelijk uitgesproken woorden

Ik moet mezelf verweren

Tegen woorden die me zo diep bezeren

Zo op ‘t oog mankeert mij niets

Mensen zien mij dagelijks op de fiets

Volgens de mensen is er niets met me aan de hand

Want ze zien niets aan de buitenkant

Konden ze maar eens een dag in mijn schoenen staan

Voelden ze maar eens mijn emotionele achtbaan

De pijn, verdriet en gemis uit mijn kinderjaren

Ik wou dat ik ze mijn angst en onzekerheid kon laten ervaren

Beseften ze maar wat ik dagelijks voel en zie

Het voelt bijna als falen als ik zeg, ik ben in therapie

Op psychische hulp krijgen rust nog steeds een taboe

Men vindt het vaak maar een vaag gedoe

Jaren gaan praten om “beter” te worden is toch raar

Maar tegen jaren pillen slikken heeft niemand een bezwaar

Is het in de kerk, zijn wij christenen anders? Helaas niet

Ook wij doen elkaar vaak ongewild verdriet

Wij oordelen net zo hard

En kijken niet in de ander zijn hart

We weten wel dat God anders van ons verwacht

Het is de duivel die er om lacht

Die moedigt ons wel aan

Om niet bij elkaars gevoelens stil te staan

Hij wil niet dat wij christenen anders zijn

Met oog en oor voor elkaars zorgen en pijn.

Willen we weten wat er speelt in iemands leven?

Of blijven we liever ongefundeerd ons oordeel geven?