PIJN

Het doet zo’n pijn

Om anders te zijn

Niet mee te kunnen praten

Ik voel me eenzaam en verlaten

Weer ben ik anders dan anderen

Dat kan niemand veranderen

Kinderen zijn vaak het onderwerp van gesprek

Na een tijdje denk ik, wat doe ik hier ik vertrek

Ik zit hier een beetje voor piet snot

Van binnen ga ik steeds een beetje kapot

Ik praat niet zoals anders honderduit

Niemand merkt dat ik me afsluit

Over kinderen en een gezin kan ik niet mee praten

Maar niemand uit de groep heeft dat in de gaten

De pijn voelt zo bekend, alles draait om kinderen en een gezin

En ik zit weer met lege handen daar tussenin

Het doet me verdriet

Dat niemand het beseft en ziet

Vandaag vind ik dit gespreksonderwerp niet zo fijn

Ik moet moeite doen om te verbergen, mijn verdriet en pijn

Hier kan ik nu niet zo goed mee omgaan

In mijn ogen staat een traan

Er wordt tegen me gezegd wat ben je stil, je bent zeker moe

Ik knik en denk wat doet het er toe

Ik hoopte deze groep beter te leren kennen

Maar ik wil nu alleen nog maar weg rennen

Weg van de pijn, weg van de tranen die in mijn ogen branden

Wie beseft dat ik hier zit met lege handen?

Ik wil niet laten merken wat dit met me doet

Dus tover ik maar weer een lach op mijn snoet