AFSCHEID

 Afscheid nemen van mijn grootste wens, en diepste verlangen,

ik doe dat met pijn in mijn hart en tranen op mijn wangen.

De pijn is zo groot, zo rauw en diep

verdriet, omdat mijn leven zo anders als ik had gehoopt verliep

Wat had ik graag zwanger willen zijn,

het niet langer meer alleen staan aan de zijlijn

Te mogen zijn als leeftijdsgenoten,

en me niet meer voelen, alleen en buitengesloten

Samen te mogen genieten van een wonder,

dat lijkt mij zo bijzonder.

Wie begrijpt er dit intense verdriet?

En behandeld mijn pijn met respect en eerbied.

In mij zit een plek en die is rauw en rood,

en elke keer als ik aan de operatie denk voel ik weer een dolkstoot.

Dan voel ik weer de tranen op mijn gezicht.

En de drukkende pijn van het gewicht.

De pijn zit zo diep bij mij van binnen,

dat ik niet goed weet wat ik er mee moet beginnen

Ik moet het loslaten en een plek gaan geven,

maar het verlangen zit zo in mijn persoon verweven

Wie ben ik als ik dit voorbij is?

Hoe ga ik om met dit gemis?

Vragen als wie ben ik nog hier na?

Volgen zich op, als de wiedde weerga.

Ik weet ik mag naar God met mijn pijn en verdriet,

maar dat gaat zo gemakkelijk niet

Ik heb het gevoel dat ik door een muur in mezelf heen moet breken,

zodat ik open sta voor Zijn taal of teken.

Maar hoe stel of breek ik mezelf open?

En blijf ik niet langer voor Hem en mezelf weglopen?

Ik ben zo bang!

En voel weer een traan op mijn wang.