DONKER

Het is in mijn leven soms zo donker en zo zwart

Ik voel zoveel tegelijk dat het me zo verwart

Dit zijn zulke diepe donkere kleuren

Dat ze me van binnen lijken te verscheuren

Soms doet het zo enorm veel pijn

Dan voelt mijn leven als een dorre en droge woestijn

Het maakt me onzeker, bang en heel kwetsbaar

Maar dat is voor niemand zichtbaar

Verbergen hoe ik me echt voel dat kan ik heel goed

Iedereen wordt met een lach begroet

Mijn emoties verstoppen heb ik al jong geleerd

Daardoor werd ik minder snel bezeerd

Nu is dit donkere doodse gevoel er weer

En moet ik oppassen dat ik mezelf niet weer isoleer

Want vluchten naar mijn eigen wereldje dat ben ik gewend

Dat is voor mij totaal niet onbekend

Ik hou mensen dan op afstand

Dat kunstje ken ik wel langzamerhand

Dan trek ik me terug, en verbreek ik langzaam het contact

Want van binnen bij mij is er dan weer iets geknakt

Dan ben ik weer dat bange, onzekere kind

Dat vast loopt in haar eigen labyrint

Ik probeer dan nu maar weer met mijn handen gevouwen

Op God te gaan en blijven vertrouwen

Ook al zit ik voor mijn gevoel nu in de knel

Als Hij mij niet kan helpen wie dan wel?